16 Νοεμβρίου 1973 : Ο συγκεντρωμένος λαός έξω από το Πολυτεχνείο ξεπερνάει τις 100,000. Ο Παπαδόπουλος βλέποντας να χάνει τον έλεγχο δίνει εντολή στην αστυνομία να χτυπήσει. Στη μάχη αυτή πέφτουν και τα πρώτα θύματα, άοπλοι πολίτες και φοιτητές. Γύρω στα μεσάνυχτα τανκς κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας προσπαθώντας να σπάσουν τα μπλόκα των διαδηλωτών. Μέσα από το Πολυτεχνείο και το ραδιοφωνικό του σταθμό οι άοπλοι φοιτητές κάνουν έκκληση στους στρατιώτες να σταματήσουν.
«Αδέλφια μας στρατιώτες! Αδέλφια μας στρατιώτες! Πώς είναι δυνατόν να πυροβολήσετε τ’ αδέρφια σας; Πώς είναι δυνατόν να χυθεί ελληνικό αίμα; Αφού όλοι πιστεύουμε στη λευτεριά! Εγώ πρώτος αρχίζω τον Εθνικό Ύμνο, το αιώνιο σύμβολο της ελευθερίας: “Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη. Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε λευτεριά!” …; Ελληνικέ λαέ, πρέπει να μάθεις! Πρέπει να μάθεις ότι αυτή τη στιγμή αγωνίζονται τα παιδιά σου! Όλος ο ελληνικός λαός, και προπαντός ο λαός της Αθήνας, βρίσκεται στους δρόμους, μπροστά στα τανκς! Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!»
17 Νοεμβρίου 1973 : Ξημερώματα της 17ης οι φοιτητές ζητούν να διαπραγματευτούν την έξοδο τους από το Πολυτεχνείο αφού ήδη έχει χυθεί αρκετό αίμα. Ο δικτάτορας, όμως, έδωσε εντολή να πέσει το μπλόκο των φοιτητών που εμπόδιζε την είσοδο στο Πολυτεχνείο. Έτσι στις 3 π.μ. τα τανκς ρίχνουν την είσοδο του Πολυτεχνείου για να εισβάλλουν μέσα αστυνομικοί, οπλισμένοι πράκτορες και στρατιωτικοί. Πολλοί απ’ τους εξεγερμένους εντός και εκτός Πολυτεχνείου συνελήφθησαν και βασανίστηκαν…αλλά είχαν νικήσει γιατί το τέλος της χούντας είχε αρχίσει.
17 Νοεμβρίου…ημέρα μνήμης των θυμάτων του Πολυτεχνείου, ημέρα μνήμης των ιδανικών που κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει και αν ακόμη το προσπαθήσει τα παιδιά του Πολυτεχνείου έδειξαν ότι μπορούμε ακόμη και άοπλοι να τα διεκδικήσουμε!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου